สหรัฐอเมริกานำเข้าอาหารทะเลประมาณร้อยละ 80 ทุกปี (ผ่าน FishWatch ). ในปี 2558 รายงานผู้บริโภค อ้างว่าเป็นที่น่าประหลาดใจ 94 เปอร์เซ็นต์ของ ofของประเทศ กุ้ง มาจากต่างประเทศ อาหารทะเลเหล่านี้บางส่วนมาจากประเทศที่ใกล้เคียงที่สุดกับแคนาดา แต่ก็สามารถมาจากแหล่งเพาะปลูกและแหล่งป่าในอีกซีกโลกหนึ่ง ซึ่งมาตรฐานการเพาะเลี้ยงสัตว์น้ำไม่เข้มงวดเท่ากับในสหรัฐอเมริกา
ตัวอย่างกุ้งจำนวนมากจากเวียดนามและบังคลาเทศพบว่ามียาปฏิชีวนะตกค้างอยู่ (ผ่าน in โอเชียนา ). ยาปฏิชีวนะบางชนิดถูกห้ามใช้ในผลิตภัณฑ์อาหารในสหรัฐอเมริกา และบางชนิดมีความเชื่อมโยงกับโรคมะเร็ง นอกจากนี้ ยังมีความกังวลว่าการใช้ยาปฏิชีวนะอย่างเสรีในผลิตภัณฑ์อาหารอาจนำไปสู่ปัญหาต่างๆ เช่น แบคทีเรียที่ดื้อต่อยาปฏิชีวนะ
ประเทศไทยเป็นประเทศที่นำเข้ากุ้งส่วนใหญ่ไปยังสหรัฐอเมริกา และระบบของกุ้งก็เต็มไปด้วยการละเมิดสิทธิมนุษยชน ในการสอบสวน เดอะการ์เดียน พบว่ากุ้งไทยที่เลี้ยงในฟาร์มส่วนใหญ่ได้รับการจัดการโดยตรงหรือโดยอ้อมจากแรงงานค้ามนุษย์ ตั้งแต่วันทำงาน 20 ชั่วโมงไปจนถึงการใช้แรงงานเด็กและการล่วงละเมิดทางร่างกาย
ปัญหาสิ่งแวดล้อมและการฉีดเจล
การสร้างฟาร์มกุ้งส่งผลเสียต่อสิ่งแวดล้อมอย่างมาก ประมาณร้อยละ 50 ถึง 60 ของกุ้งที่เลี้ยงจากเอเชียตะวันออกเฉียงใต้และอเมริกากลางมาจากพื้นที่ที่เคยเป็นป่าชายเลน (ผ่านทาง โอเชียนา ). ป่าชายเลนเหล่านี้ถูกทำลายเพื่อเปิดทางให้บ่อเลี้ยงกุ้ง แต่การทำลายป่าชายเลนจะปล่อยก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์จำนวนมหาศาลออกสู่ชั้นบรรยากาศเนื่องจากต้นโกงกางเก็บก๊าซจำนวนมหาศาลไว้ในรากและใบของพวกมัน เช่นเดียวกับในดินที่มีลักษณะเหมือนพีท ที่พวกเขาเติบโต สำหรับกุ้งทุกปอนด์ที่ผลิตในพื้นที่เก่าของป่าชายเลน คาร์บอนไดออกไซด์ประมาณหนึ่งตันจะถูกปล่อยสู่ชั้นบรรยากาศ โดยการเปรียบเทียบ การเลี้ยงเนื้อวัวบนพื้นที่ที่โล่งในป่าฝนอเมซอนนั้นสร้างคาร์บอนฟุตพริ้นท์ได้เพียงหนึ่งในสิบ
พร้อมสำหรับปัญหาที่มากขึ้นกับการเลี้ยงกุ้งจากต่างประเทศ? ในเวียดนาม ผู้ขายบางรายได้ฉีดเจลเข้าไปในตัวกุ้งเพื่อเพิ่มน้ำหนักให้กุ้งดูสดขึ้น (ผ่าน Yahoo News ). แม้ว่าสารคาร์บอกซีเมทิลเซลลูโลสจะไม่ถือว่าเป็นอันตรายต่อมนุษย์ในการบริโภค แต่การปฏิบัตินี้ก็ถูกระบุว่าไร้ยางอาย ภาพที่ถ่ายโดยสถานีโทรทัศน์เวียดนามในปี 2559 แสดงให้เห็นว่าคนงานในโรงงานกุ้งเวียดนามฉีดกุ้งกุลาดำที่หัว หาง และกลางลำตัวด้วยสารเจล 2019 มีการส่งออกกุ้งมูลค่า 3.38 พันล้านดอลลาร์จากเวียดนาม (ผ่าน ข่าวศุลกากร ) ดังนั้นกุ้งที่ฉีดเจลเหล่านี้จึงอาจเดินทางไปต่างประเทศได้
รับรองกุ้งยั่งยืน
อาจเป็นเรื่องยากที่จะหลีกเลี่ยงกุ้งที่เลี้ยงในระดับสากลทั้งหมด แต่องค์กรอย่าง สภาพิทักษ์ทะเล และ สภาการเพาะเลี้ยงสัตว์น้ำ เสนอวิธีที่จะช่วยให้ผู้บริโภคตัดสินใจเลือกกุ้งตัวไหน Marine Stewardship Council จัดการกับอาหารทะเลป่า ในขณะที่ Aquaculture Stewardship Council จัดการเรื่องพันธุ์พืชในฟาร์ม พวกเขาเพิ่มเครื่องหมายถูกสีน้ำเงินที่มีชื่อองค์กรของตนลงในบรรจุภัณฑ์อาหารทะเลที่พวกเขาเห็นว่าสามารถรับประทานได้ พวกเขาอ้างว่าติดตามแหล่งที่มาของผลิตภัณฑ์และเน้นอาหารทะเลที่มาจากแหล่งที่ยั่งยืนทั้งด้านสิ่งแวดล้อมและสังคม
อย่างไรก็ตาม เครื่องหมายถูกสีน้ำเงินอาจต้องมีเครื่องหมายดอกจัน บทความ 2013 โดย เอ็นพีอาร์ ถามว่าฉลากที่ยั่งยืนนั้นถูกต้องหรือไม่ Gerry Leape ผู้เชี่ยวชาญด้านมหาสมุทรจาก Pew Environment Group กล่าวหาว่า Marine Stewardship Council ได้ให้การรับรองแหล่งอาหารทะเลที่ไม่ยั่งยืนอย่างไม่ถูกต้อง ตัวอย่างเช่น ในปี 2555 MSC กำหนดให้อุตสาหกรรมนากของแคนาดามีความยั่งยืน แต่จากคำกล่าวของ Leape นั้น 'นั่นเป็นการประมงประเภทหนึ่งที่ไม่ควรได้รับการรับรองอย่างแน่นอน' ในปี 2561 กองทุนสัตว์ป่าโลก เรียกร้องให้ MSC ปฏิรูปกระบวนการรับรอง แหล่งอาหารทะเล ชี้ให้เห็นว่าในปี 2019 SeaChoice ได้วิพากษ์วิจารณ์สภาการเพาะเลี้ยงสัตว์น้ำสำหรับมาตรฐานของปลาแซลมอน แม้ว่าข้อขัดแย้งดังกล่าวไม่ได้สะท้อนถึงลักษณะการดำเนินงานของกลุ่มเหล่านี้โดยทั่วไปหรือรับรองโดยเฉพาะอย่างยิ่งกุ้ง แต่ควรใช้กุ้งในประเทศเป็นหลัก
